25/03 (ΑΦΙΕΡ) 8 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΡΦΥ...
Σεπτέμβρης 2003.
Η ΤΕ Χίου συνεδριάζει στο Κλειστό για τα πρωταθλήματα της νέας περιόδου όταν ένα «αμούστακο» μελαχρινό αγόρι κάνει την εμφάνιση του ρωτώντας αν υπάρχει κάποια ομάδα μπάσκετ για να αθληθεί… Συστείνεται ως Μάκης Πορφυρίδης, Στρατιωτικός (ΕΠΟΠ) που μόλις έχει μετατεθεί στη Χίο ενώ η τελευταία του επαφή με την πορτοκαλί μπάλα ήταν ένα χρόνο πριν στα εφηβικά του ΑΙΓΙΝΙΑΚΟΥ (Πιερείας). Ο τότε Πρόεδρος του ΒΑΟΛ και Ταμίας της ΤΕ Χίου, ο αείμνηστος Καπετάν Στρατής Ματσέλας δεν χάνει στιγμή… Ενημερώνει τηλεφωνικά τον προπονητή της ομάδας και σε λίγα λεπτά ο Πέτρος Συμιακάκης συζητά με τον νεαρό Μακεδόνα για τα τυπικά της μεταγραφής. Το δελτίο εκδίδεται και ο Μάκης ντεμπουτάρει στη Χίο με τη φανέλα του ΒΑΟΛ σε μια δύσκολη χρονιά, την τελευταία της προ Βούλικα εποχής. Τον Ιούνιο του 2004 ο Παντελής Βούλικας έχει αναλάβει το ανδρικό τμήμα του Βούρειου και ο «Πόρφυ» είναι ένας από τους λίγους που «γλιτώνει» από τις …κοσμογονικές εκκαθαρίσεις του νέου κόουτς. Συμμετέχει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος 2004 – 2005 και αποτελεί στέλεχος της ομάδας που κατακτά αήττητη το πρωτάθλημα του 2005 – 2006. Δεν ακολουθεί την ομάδα στα θριαμβευτικά μπαράζ του 2006 που οδηγούν τον ΒΑΟΛ στη Γ΄ Εθνική και αφού αποχαιρετά φίλους και συμπαίκτες αποφασίζει να αλλάξει ομάδα. Τον Ιούνιο του 2006 προβάρει τη φανέλα του ΦΟΒ στον οποίο θα παραμείνει για μία περιόδο (2006 – 2007). Τη χρονιά εκείνη κατακτά μάλιστα το 3ο συνεχόμενο πρωτάθλημά του, μιας και η ομάδα του Βροντάδου, υπό την καθοδήγηση του Κώστα Αμέντα «εκμεταλλεύεται» την απουσία του ΒΑΟΛ στη Γ΄ Εθνική και παίρνει το 1ο τρόπαιο στη μακρόχρονη ιστορία της . Τον Ιούνιο του 2007 ο Πόρφυ γίνεται «ροσσονέρι» βρίσκοντας λιμάνι στον ΚΟΦΙΝΑ. Στην ομάδα του Γιάννη Λουκαράκη στην αρχή και του Δημήτρη Εσκίδη στη συνέχεια, θα παραμείνει για 4 αγωνιστικές περιόδους (2007 – 2011) αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της μπασκετικής παρέας. Πέρα από τις νίκες και τα πρωταθλήματα ο Μάκης κερδίζει τη συμπάθεια συμπαικτών και αντιπάλων για το δυναμικό αλλά πεντακάθαρο παιχνίδι του και πάνω απ’ όλα για τον σπάνιο χαρακτήρα του. Χαλαρός και χαμογελαστός 8 χρόνια τώρα χαίρεται το μπάσκετ με τις χαρές και τις πίκρες του. Με το αφοπλιστικό του χαμόγελο και τη …βαριά προφορά του να κυριαρχεί ακόμα κι όταν διαμαρτύρεται, σίγουρα αποτελεί μια ξεχωριστή «φιγούρα» του μπασκετικού μας μικρόκοσμου. Άλλωστε δεν έχουν καμία σημασία ούτε οι διακρίσεις ούτε τα πρωταθλήματα… Αυτό που μένει στο τέλος είναι οι καλές ή οι κακές αναμνήσεις για έναν άνθρωπο. Και για τον Μάκη υπάρχουν μόνο καλές. Δεν είναι και μικρό πράγμα άλλωστε στο τελευταίο σου παιχνίδι σε ένα νησί που 8 χρόνια πριν το ήξερες μόνο στο χάρτη να σε τιμούν η τελευταία και η πρώτη σου ομάδα. Ούτε ξεχνιέται εύκολα η στιγμή που βγαίνεις για τελευταία φορά αλλαγή στα χιώτικα παρκέ και όλο το γήπεδο σε χειροκροτεί για την προσφορά και πάνω απ’ όλα για το ήθος σου. Σ’ ευχαριστούμε Μάκη για τα 8 χρόνια που κόσμησες το μπάσκετ μας. Καλή τυχή σ’ ό,τι κι αν κάνεις φιλ(λλ)αράκι…