Την αποχώρησή του από τον χώρο του μπάσκετ ανακοίνωσε, μετά από πολυετή παρουσία, ο Στέλιος Παντελής. Ένας μπασκετάνθρωπος που υπήρξε αθλητής, διαιτητής και παράγοντας στο χώρο της χιώτικης καλαθοσφαίρισης και όχι μόνο. Φόρεσε τη φανέλα του ΒΑΟΛ στα τέλη της δεκαετίας του 1990, απ' όπου και η φωτογραφία της περιόδου 1999-2000 στο Βούρειο... Εκ μέρους του ΒΑΟΛ Χίου ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Στέλιο Παντελή για την πολύτιμη, πολυετή και πολύπλευρη προσφορά του στο χιώτικο μπάσκετ, μαζί με τις καλύτερες ευχές μας για ό,τι καλύτερο από εδώ και μπρός... Ευχαριστούμε Στέλιο !!!
Διαβάστε την ανάρτηση της αποχώρησης του, όπως την αντιγράψαμε από το sportschios.gr
Ήταν 1975 και που μ έχανες που μ έβρισκες στο γήπεδο να παίζω ποδόσφαιρο, τερματοφύλακας γαρ στα ξερά γήπεδα τότε ( το χόρτο ήταν πολυτέλεια) και όποτε γύριζα σπίτι χέρια, πόδια ήταν γεμάτα γρατζουνιές και αίματα. Τα παίρνει ένα απόγευμα ο πατέρας μου και λέει... το ποδόσφαιρο τέρμα, δεν θα σε αφήσω να σακατευτείς στα ξερά γήπεδα, υπάρχουν κι άλλα αθλήματα να κάνεις, παίξε μπάσκετ, παίξε βόλλευ, κάνε κολύμπι, γήπεδο τέρμα. Αυτή η πολύ στενάχωρη κουβέντα έμελε να σημαδέψει την ζωή μου και να βρεθώ στον μαγικό κόσμο του μπάσκετ, 31 χρόνια ως παίκτης, 7 χρόνια ως διαιτητής, και 11 χρόνια ως διοικητικός παράγοντας της ομοσπονδίας υπηρετώντας την Τ.Ε ΕΟΚ Χίου από την θέση του Αντιπροέδρου αλλά και ως μέλος του Δ.Σ.
49 χρόνια γεμάτα χαρές, αλλά και λύπες, με έντονα συναισθήματα, ψηλή αδρεναλίνη, αρκετή πίεση, πολλά ταξείδια, μικρές εντάσεις αλλά πάντα γεμάτος γι αυτό που έκανα. Ως αθλητής κυρίως λόγω επαγγέλματος άλλαξα αρκετά σωματεία, αγωνιζόμενος τόσο σε Εθνικά όσο και σε τοπικά πρωταθλήματα ξεκινώντας από την αγαπημένη Dafni Dafniou B.C. στην οποία οφείλω τα περισσότερα γιατί εκεί έμαθα μπάσκετ, εκεί έκανα τα πρώτα μπασκετικά βήματα, και πήρα τις σωστές βάσεις για την συνέχεια, επόμενοι σταθμοί ήταν ο Κύδων Χανίων, ο Κάδμος Θηβών, ο Παγχιακός Γ.Σ, ο ΝΟΘ, ο ΒΑΟΛ, ο Ολυμπιακός Αρμολίων και ο ΒΑΟ. Εμπειρίες άπειρες, συναισθήματα πολλά και πρωτόγνωρα, εικόνες ακόμα περισσότερες, γνώρισα ανθρώπους, έκανα φιλίες, και ταξείδια που θα θυμάμαι όσο ζω.
Ως διαιτητής η πορεία ήταν μικρή γιατί με έπιασε το όριο ηλικίας και δεν μπορούσα να ανέβω σε εθνική κατηγορία, και θεώρησα σωστό να δώσω τόπο σε νεώτερους.
Ως μέλος της ομοσπονδίας κύριο μέλημα και βασικός στόχος ήταν η ανάπτυξη, για μένα η ανάδειξη ταλέντων μέσα από τις μικτές ομάδες και η προώθησή τους σε κλιμάκια των Εθνικών ομάδων ήταν ένα στοίχημα το οποίο μάλλον κερδήθηκε αν σκεφτεί κανείς ότι αρκετά αγόρια και κορίτσια είχαν την ευκαιρία τους, άλλα την άρπαξαν άλλα όχι.
Σήμερα λοιπόν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, μετά από μία πλούσια και γεμάτη διαδρομή 49 χρόνων οι δρόμοι μας με την πορτοκαλί σπυριάρα χωρίζουν, πλέον θα παρακολουθώ το αγαπημένο μου μπάσκετ από μακρυά, με την ευχή οι νεώτεροι να το πάνε ένα βήμα ψηλότερα απο εκεί που το παραδίδουμε οι παλαιότεροι.
