23/11 ...#11# ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΟΥΡΗΣ
Ο ΑΡΧΗΓΟΣ
Την τριετία που μεσολάβησε ανάμεσα στη 2η και την 3η επάνοδο στη Γ΄ Εθνική (2014 – 2017) ο ΒΑΟΛ, παρά τον πολύ έντονο τοπικό ανταγωνισμό, κατέκτησε 4 στους 6 τίτλους στις διοργανώσεις της ΤΕ Χίου πριν το …έπος του ΕΣΠΕΡΟΥ και το …πάχτωμα της Γ΄ Εθνικής. Υπεύθυνος γι αυτές τις 2 απώλειες θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ένας ξερακιανός Ικαριώτης, που με ένα αλησμόνητο buzzer beater τρίποντο, χάρισε πρωτάθλημα στην Καλλιμασιά, 11 χρόνια μετά την εποχή του Βούλικα, ενώ την επόμενη χρονιά έδωσε και το πρώτο (και μοναδικό) Κύπελλο στον Όμηρο. Με αυτά τα «κατορθώματα» θα μπορούσε να είχε ...επικηρυχθεί στα Λιβάδια αλλά το ήθος και η αθλητική του παιδεία δεν αφήνουν περιθώρια αντιπάθειας παρά μόνο σεβασμού. Έτσι όταν οι …3οι του Α΄ Γύρου ανέβηκαν πανηγυρικά στη Γ΄ Εθνική και ο Βούρειος αναζήτησε ενίσχυση, το πρώτο όνομα στο μπλοκάκι του κόουτς από την εγχώρια αγορά έγραφε «Βαγγέλης Τσουρής». Από την πρώτη μέρα που (ξανά) φόρεσε τα κυανόλευκα (ΙΚΑΡΟΣ, ΟΜΗΡΟΣ, ΒΑΟΛ είναι κυανόλευκοι) και αφού ο …εργοδότης του (Παναγιώτης Καλαμάρης) του παρέδωσε το #11#, φάνηκε πως γρήγορα θα αποτελούσε σημείο αναφοράς στον νέο διευρυμένο και …εθνικό Βούρειο. Κι όταν ο Νάκο ολοκλήρωσε την πορεία του στον ΒΑΟΛ (2017-18), το περιβραχιόνιο πέρασε στο χέρι του Βαγγέλη με καθολική συναίνεση. Από τότε μέχρι σήμερα η φανέλα με το «11» μπορεί να μάτωσε, αλλά πάντα ήταν παρούσα (ακόμα και στα ελάχιστα παιχνίδια που ο …σούπερ ήρωας μας ήταν τραυματίας) για να οδηγήσει, να πέσει πρώτη στη φωτιά, να ηρεμήσει, να εμπνεύσει… Κι αν έχετε ξεχάσει το σπασμένο δάκτυλο στην Πετρούπολη και τα κιλά ιδρώτα ανά την επικράτεια θυμηθείτε την τάπα που έφαγε (να ‘ναι καλά το παλικάρι) και άλλαξε με μιας την ιστορία του φετινού αγώνα ΒΑΟΛ – ΚΟΡΩΠΙ που είχε «στραβώσει» επικίνδυνα… Και δεν είναι μόνο η επίθεση που πρωταγωνιστεί ο γαλανόλευκος Γούλβεριν, αλλά κυρίως το …πίσω γήπεδο καθώς όποιος μπλέξει στα χέρια του έχει άσχημα ξεμπερδέμετα, ενώ δεν είναι λίγες φορές που η ενέργεια και οι φωνές του έχουν ξυπνήσει τους συμπαίκτες του, τους οποίους ως γνήσιος αρχηγός έχει οδηγήσει στη νίκη. Αλλά μέχρι να ακουστεί το επινίκιο «μαγκάκια μουυυυ», ο ρόλος του είναι πολλαπλός τόσο μεταξύ διοίκησης και παικτών όσο και με το αφεντικό (ένα είναι το αφεντικό) το οποίο αν μη τι άλλο παίρνει πάντα σοβαρά τη γνώμη του. Για όλα τα παραπάνω και κυρίως για την προσωπικότητα, την αυταπάρνηση, τη συλλογικότητα, την ανιδιοτέλεια, την παιδεία και το «εγώ» του, που πάντα, μα πάντα, μπαίνει κάτω από το εμείς, είμαστε ευγνώμονες στον Βαγγέλη. Και ευχαριστούμε τον πολύπαθο νομό Σάμου που την τελευταία 8ετία μας έστειλε, Στέργο, Φούντου και Τσουρή να κοσμήσουν τα γήπεδά μας και να αγωνιστούν με τη γαλανόλευκη. Βαγγέλη σ’ ευχαριστούμε για όσα μας προσφέρεις μέσα κι έξω από το γήπεδο, συνέχισε να προσπαθείς να «μπατάρεις» το τρίποντο του 2015 και μάθε πως μιας και έχεις (ξανα)γίνει …Χιώτης πια (από το Λατόμι ήταν ο παππούς άλλωστε...) το περιβραχιόνιο και μια θέση στην καρδιά μας είναι πανάξια δικά σου… Κι αν κανείς σου πει πως όλα αυτά είναι κούφια και μεγάλα λόγια ή (ακόμα χειρότερα) ότι στα 35 σου είσαι μεγάλος και πρέπει να σκέφτεσαι την απόσυρση, δείξε του εκείνο το μέρος …νοτιανατολικά της Ικαρίας, που μπορεί άνετα να χωρέσει χιλιάδες τέτοιες βλακείες… Βάγγο είμαστε περήφανοι που είσαι αρχηγός μας… Hasta siempre comandante…