19/11 ...#7# ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΟΥΛΙΚΑΣ
ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΒΑΟΛ
Αν έχεις γεννηθεί σε ένα σπίτι στον αυλόγυρο του Βούρειου, με πατέρα ταλαντούχο ποδοσφαιριστή και μετέπειτα παράγοντα στο μπάσκετ, μάνα το τοτέμ του χιώτικου γυναικείου μπάσκετ, θεία, θείο (και αδελφή μετέπειτα) μπασκετμπολίστες , πόσες πιθανότητες θα είχες να γίνεις …μουσικός. Αν σε αυτά προσθέσεις ένα εκρηκτικό DNA αρχηγού, μαζί με ώρες προπόνησης και έναν προπονητή – πατέρα (πνευματικό ρε Δημήτρη) που στα 14 – 15 χρόνια σου εμπιστεύεται το τιμόνι, ουσιαστικά, μιας ομάδας γεμάτης με μεγάλες προσωπικότητες του χιώτικου μπάσκετ (που σου έμαθαν πολλά), πως μπορείς να μη γίνεις Ηγέτης… Κι αν δίπλα σ’ αυτούς έχεις ανθρώπους που σε όλα τα εφηβικά σου λάθη βάζουν πάνω απ’ όλα την πίστη πως μπορείς μια μέρα να γίνεις σημαία της ομάδας και περηφάνια για τον αθλητικό μας μικρόκοσμο, σε πείσμα μερικών, πως μπορείς να μη γίνεις το αγαπημένο παιδί του Βούρειου. Γιατί αθλητές της πάστας (και ξέρει από πάστες) του Μιχάλη Σουλίκα ή τους αγαπάς και πας μαζί τους μέχρι τέλους ή τους μισείς... Και επειδή εδώ στον ΒΑΟΛ έχουμε κάνει (από πολύ νωρίς) αμετάκλητα την επιλογή μας, μόνο περηφάνια και δικαίωση αισθανόμαστε, για τον καχεκτικό διοπτροφόρο ξανθομπάμπουρα που το 2004 σκαρφάλωνε (από την πλευρά της κερκίδας) στα κάγκελα του Κλειστού για να υποστηρίξει την τρελοπαρέα του Βούρειου και σήμερα (όσο είχαμε κόσμο τουλάχιστον) βρίσκεται στα ίδια κάγκελα για να πανηγυρίσει, μαζί με τον κόσμο του, το νικητήριο καλάθι του ή ακόμα καλύτερα άλλη μια μαγική του ασίστ. Κι αν όλα αυτά σας μοιάζουν βαρύγδουπα είναι μάλλον γιατί δεν γνωρίζετε την 14χρονη πορεία (στην Ανδρών) αυτού του απόλυτα χιώτικου και αυθεντικά …Βαολούσικου επιτεύγματος που μετρά περισσότερα τρόπαια και διακρίσεις από (πολλές) ολόκληρες ομάδες μαζί... Φανταστείτε δηλαδή να αποφασίσει να παίξει άμυνα, να μάθει να σουτάρει από μακριά, να σταματήσει να γκρινιάζει στους διαιτητές, να μην χρεώνεται τεχνικές ποινές και να κάνει και καμιά «νορμάλ» πάσα… Ε μα τότε δεν θα είναι ο Μάκης που έχουμε αγαπήσει, ούτε ο Σουλίκας που η φανέλα με το «7» του ΒΑΟΛ έχει γίνει κάτι σαν επιδερμίδα του. Κι αν ποτέ, μετά από πολλά πολλά χρόνια (μιας και ο βετεράνος που περιγράφουμε είναι μόλις 26 ετών (!)) αποφασίσει να τη βγάλει, μάλλον η θέση της θα είναι ψηλά στον ουρανό του Βούρειου... Κι αν όλο αυτό σας φαίνεται όνειρο, δεν έχετε παρά να περάσετε από το Wake cup (μα πόσα cup π(χ)ια;;;) για ένα καφεδάκι που θα σας ξυπνήσει για να δείτε πως όταν κάνεις κάτι με πάθος, πίστη και εμπιστοσύνη τότε ταβάνι σου είναι ο ουρανός και το τέλος του ταξιδιού (και πρώτα απ΄όλα το ταξίδι και οι συνταξιδιώτες σου) θα σε δικαιώσουν… Κι αν βρεθεί και κάποιος που θα θέλει να μειώσει όσα πέτυχες, σιγοτραγούδησε το «σ’ όσους αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε» (ή το Αντώνη αγάπη μου έλα πάρε με από ‘δω) και σκέψου απρόσκοπτα την σκελάτη του επόμενου αγώνα που θα (ξανα)πεθάνει τον Βούλικα… Μάκη τρέλανέ μας κι άλλο, αντέχουμε…